Het triathlon seizoen in Nederland werd geopend met de ETU Triathlon Cup Race in Zundert over de Olympische Afstand (OA). In een sterk internationaal veld verbeterde ik mij een plaats ten opzichte van vorig jaar: 7e. Een week later bij het Nederlands Kampioenschap OA in Roermond draaide ik een prima wedstrijd. Na ongeveer als vijftiende uit het water te komen wist ik mij tot de kop van de wedstrijd op te werken. Dit werd goed in beeld gebracht in het verslag van Studio Sport. Ik kon niet van de kop wegrijden en het lopen moest de beslissing brengen. Van de zeven atleten die in de eerste groep van de fiets kwamen bleek mijn loopcapaciteit voldoende voor de vierde plaats. Plaatsing voor het Europees Kampioenschap in Hongarije was hiermee een feit. De progressie van de afgelopen jaren op het NK ook: na een 21e, 19e, 8e en 9e plaats nu een 4e.
Bij de triathlon in Witten (Duitsland) werd ik 6e achter kanonnen als Leder en Hellriegel. Bij de sprint triathlon in Parijs kwam ik in de World Cup Race slechts tot een 51e plaats. Mijn achterstand na het zwemmen was al te groot en in een wedstrijd waar het stayeren is toegestaan rijd ik het gat niet meer dicht in mijn eentje. Plaatsing voor het WK OA in Amerika door een top tien klassering zat er dan ook niet in. In zeer slecht weer werd ik de week daarop 8e in Riederau, een wedstrijd in de Zuid Duitse Alpen. Daar had ik de 3e fietstijd en de 3e looptijd.
In Hellevoetsluis was het dan eindelijk raak: een overwinning in een belangrijke wedstrijd in Nederland. Met 12 seconden voorsprong op Martin Breedijk was mijn eerste Born Sportscare Teamcompetitie overwinning een feit. Ook hier was er sprake van zware weersomstandigheden, koud en winderig. Een week later bij het Europees Kampioenschap triathlon over de olympische afstand was het warm weer. Als 60e kwam ik uit het water, en tijdens het fietsen kon ik nog tot de tweede grote groep komen. Een plaats bij de top vijftien zat er toen al zeker niet meer in. Het lopen in de warmte na een 40 km lange achtervolging op de fiets ging niet goed meer en ik eindigde als 41e. Tijd voor een rustperiode en daarna weer een opbouwperiode. In de rustperiode ben ik verhuisd.
De opbouwperiode is gericht op het Wereld Kampioenschap duathlon in Italië, op 14 september. De eerste wedstrijd in Didam eindigde ik als 3e, achter Rob Barel en Martin Breedijk. Bij de ETU Duathlon Cup Race in Hosingen kwalificeerde ik me daadwerkelijk voor het WK met een 8e plaats. Ik moest er diep voor gaan en had ook flink spierpijn de dagen erna. De triathlon van Schliersee, een van de zwaarsten in Europa, ging nog niet geweldig. Zes dagen herstel was nog niet voldoende: 14e in deze ETU Triathlon Cup Race. Een week daarna was het herstel wel compleet en boekte ik een tweede overwinning in een topwedstrijd in Nederland. Holten, onderdeel van het Golden Four Circuit samen met Venray, Stein en Almere, was voor een groot aantal Almere gangers de laatste test voor Almere. Met een 14e zwemtijd, 2e fietstijd en 1e looptijd eindigde ik in 1.49.33. Dertig seconden onder het parcours-record van Eimert Venderbosch! De belangstelling vooraf en achteraf van ondermeer RTV OOST, Radio Enschede, Tubantia/Twentsche Courant en Gelders Dagblad was groot.