Ironman Florida 1999

6e plaats in Ironman Florida onvoldoende voor kwalificatie Hawaii
13 november 1999 - Omdat de Ironman Florida twee weken na Hawaii valt is het de eerste mogelijkheid om je te plaatsen voor Hawaii in 2000. Op de website van de organisatie staat vermeld dat er 10 startbewijzen voor de professionals zijn en als ik de voorlopige startlijst doorlees zie ik geen wereldtoppers aan de start, alleen Chris Brands is een bekende voor me. Dat is ook niet echt te verwachten bij een Ironman wedstrijd twee weken na Hawaii. Na contact met de organisatie kan ik nog inschrijven als professional, waar de wedstrijd voor de age-groupers al vol zit. Een verblijf bij een gastgezin kan de organisatie ook voor me verzorgen. Dan volgt een kleine tegenvaller: er is geen prijzengeld, terwijl het inschrijfformulier vermeldt dat alleen professionals in aanmerking komen voor het prijzengeld. Ik beschouw de wedstrijd echter als een bonus in een seizoen dat naar tevredenheid is verlopen en kans op kwalificatie als pro voor Hawaii wil ik aangrijpen. In Zwitserland was ik 6e, maar omdat daar maar 3 startplaatsen voor de mannelijke professionals waren greep ik daar toen ruim naast.

Wanneer ik aankom regent het voor het eerst in 3 maanden. Dit houdt echter maar een dag stand en ik train dan samen met Chris Brands en zijn vriendin Minouche in een binnenbad. Het regent die dag 15 centimeter, maar 's middags is het weer mogelijk droog te lopen. Het weer knapt daarna goed op en de verwachting voor de komende dagen is zonnig met temperaturen zo tussen 20 en 25 overdag, 's nachts is het echter wel vrij fris hier, zo'n graadje of 7. Aangezien we om 7.00 uur starten zal het in de eerste uurtjes van de wedstrijd nog wel koud zijn. Het zeewater heeft een temperatuur van een graadje of 22-23, dus dat is goed te doen. Op woensdag zwem ik nog 45 minuten in de zee en loop ik 45 minuten. Donderdags fiets ik nog anderhalf uur en dan zit de training er voor dit seizoen erop!

Het deelnemersveld bij de pro's is nog weer wat uitgebreid: nu doen ook de Duitsers Lothar Leder, Wolfgang Dittrich, Uwe Widmann en Andreas Niedrig mee evenals Anssi Lehtinen (Fin). De laatste twee hebben beiden een top 20 finish gehad in Hawaii twee weken geleden. Voor Niedrig is dit na de Ironmans van Nieuw-Zeeland, Roth en Hawaii zijn vierde hele triathlon dit jaar en voor Lethinen is dit na de Ironman Lanzarote, het WK in Zweden, het EK in Almere en Hawaii alweer zijn vierde hele en vijfde lange afstand. Dan vallen mijn 3 hele triathlons en twee 3/4e wedstrijden niet echt op tussen deze jongens. Voor de meesten is de Ironman Florida denk ik toch een extra wedstrijd waar je je op de valreep toch nog kunt plaatsen als pro voor Hawaii, zodat je daar volgend jaar niet op hoeft te jagen. Dan volgt weer een tegenvaller: in de plaatselijk krant verneem ik dat het aantal startbewijzen voor de professionals is teruggebracht naar 3 voor de mannen en 3 voor de vrouwen. Met meer professionals en minder slots worden de kansen nu wel kleiner.

Anita Brinks en Roy Beerning komen onverwacht langs in Panama City (Florida), waar de wedstrijd plaats vindt. Ze zitten bij de organisatie van de triathlon Holten (afdeling trainen met de krant) en hadden via mijn nieuwsbrief en een verhaaltje op de Triathlon Lijst Nederland (TLN) gelezen dat ik meedoe en ze zaten er toevallig al zo'n 150 km vandaan. Ze doen zelfs als vrijwilligers mee aan de triathlon. Zo zijn ze wel heel trouwe fans, die me zelfs tot in Amerika komen aanmoedigen!

Op de wedstrijddag is al vroeg toch warm in de zon. Met 1700 triathleten staan we aan de start, de professionals hebben een eigen startvak. Ik kan goed wegkomen en kom in een tweede groep te zwemmen. De snelle Duitsers zwemmen daarvoor. Als negende kom ik in 54 minuten uit het water. Waarschijnlijk toch een wat lange 3.8 km geweest. Als 6e klim ik op de fiets en rijd behoudend weg. Na zo'n 50 km komt Troy Jacobson (USA) voorbij en ik besluit met hem mee te gaan. Achteraf blijkt dat iets te veel van het goede, maar met slechts drie startbewijzen te verdelen en verder niets voor de plaatsen daarachter neem ik het risico van in elkaar zakken. Na zo'n 120 km moet Jacobson, de Amerikaanse kampioen op de lange afstand, laten gaan. Ik haal Wolfgang Dittrich in en wordt zelf ook nog een paar keer ingehaald. Het fietsparcours is met 183 km aan de lange kant en het winderige parcours met lichte hellinkjes (vals plat) is zeker niet snel te noemen. Mijn fietstijd van 4.47 is 8 minuten langzamer dan de snelste fietsers (Niedrig, Leder en Jacobson allen in 4.39). Als 8e begin ik aan het lopen. Mijn tempo van tegen de 15 km/h kan ik echter maar 10 km volhouden en de eerste drie plaatsen blijven buiten bereik. Lehtinen komt nog wel voorbij en loopt een 2.55 marathon, twee weken na Hawaii levert dit een 3e plaats op, achter Lother Leder met een 2.49 marathon en Troy Jacobson. Ik haal Brian Barkhouse (CAN) en een moegestreden Niedrig in, zodat ik uiteindelijk met een 3.10 marathon als 6e finish. Wederom 6e in een Ironman en al voor de derde keer een hele triathlon binnen 9 uur.

Lethinen haalt zijn startbewijs de volgende dag niet op, zodat nummer 4 Ric Rosenkranz (USA) geluk heeft. Waren echter de 10 startbewijzen verdeeld, dan had ik er ook een gehad en dat wetende geeft me in ieder geval het gevoel dat ik er goed aan gedaan heb om te starten. Chris Brands wordt 25e en 4e in zijn leeftijdscategorie, waarmee hij een van de 15 startbewijzen van zijn categorie binnenhaalt. Het was een mooie afsluiting van een goed seizoen.

Voor een complete uitslag kun je kijken op de website van de Ironman Florida.

Guido Gosselink finisht zijn derde hele triathlon binnen de 9 uur.
Guido Gosselink finisht zijn derde hele triathlon binnen de 9 uur.