Op deze pagina schrijft Guido Gosselink in column-vorm over de verschijnselen in en rond de triathlon sport. Hoe beleeft hij zaken als wedstrijdvoorbereiding, seizoensplanning, het vele reizen en de lange tijd van huis, het vele trainen, de competitie, overwinningen en nederlagen, de media rondom de sport, de druk van het presteren, de lol in de sport. Hier kun je regelmatig erover lezen!

Voor oudere columns klik op de links:
1. Een aflevering uit de voortdurende ITU-soap
2. Voorspel
3. Excuses
4. Motivatie

Tijdens het afgelopen Sportgala van de NOS was ik één van de ongeveer 400 topsporters die mee mocht stemmen voor de sportman, sportvrouw, sportploeg en gehandicapte sporter van 2004. Het was de tweede keer dat ik er met vriendin Anke samen bij was. Het was ook meteen de laatste keer, want mijn sport, Triatlon Lange Afstand, is verworden tot een categorie-2 sport, hetgeen inhoudt dat er geen status bij NOC*NSF meer te behalen valt. En dan wordt je ook niet meer uitgenodigd voor het Sportgala. Het was dus een speciale avond, de eerste avond waarbij we met zijn tweeën uit waren zonder dochter Annemarie erbij! Zij was al bij oma, waar we de kerstdagen zouden doorbrengen.

Ik had goed de prestaties van alle genomineerden bekeken om tot een goede keus te komen. Ik zal de overwegingen eens langsgaan.

Bij de gehandicapte sporters waren er drie gouden medaille-winnaars genomineerd: Rolstoel-tennissers Robin Ammerlaan en Esther Vergeer en wheeler Kenny van Weeghel. Voor mij stak Kenny van Weeghel er ietsje bovenuit: net als ik woonachtig in Enschede en daar ook trainend. Hij studeert aan de Universiteit Twente, net als ik gedaan heb. En met de atletiek heb ik een goede band, beschouw mezelf ook als atleet. Zijn prestaties heb ik ook goed kunnen volgen in de regionale pers. Esther Vergeer was afgelopen twee jaar al gekozen tot gehandicapte sporter van het jaar. Het leek me wel aardig om een andere sporter van het jaar te hebben. Vandaar de keuze voor Van Weeghel.

De drie genomineerden ploegen behaalden ieder het één na hoogste in hun sport: zilver op de Olympische Spelen. Daarin zat niet het verschil. De Holland-8 roeiers en de 4x100m zwemploeg veroverden vrij onverwacht het zilver. Voor de hockey-dames lag de nadruk wat meer op het verliezen van het goud. De doorslag gaf voor mij de persoonlijke tint: in zijn tijd bij zwemclub De Dinkel heb ik zeer geregeld met Johan Kenkhuis samen getraind en ik spreek hem zo af en toe nog wel eens. De zwemmers waren voor mij de sportploeg van 2004.

De keus voor de sportvrouw van 2004 vond ik de moeilijkste: alle drie genomineerden hadden hun Olympische titel geprolongeerd. Alle drie hadden ze de afgelopen periode wel het een en ander meegemaakt buiten de sport en dat hadden ze overwonnen en piekten juist tijdens de Spelen. Een persoonlijke tint zat er niet echt aan, al heb ik tien jaar geleden wel eens een badmuts met Inge de Bruin geruild. Wat ik het meest opmerkelijke vond was dat Anky van Grunsven met een nieuw paard weer hetzelfde gepresteerd had. Dat is volgens mij te vergelijken met een ander lichaam, waar Inge de Bruin en Leontien van Moorsel hun eigen lichaam weer top wisten te prepareren. Daarom een heel lichte voorkeur voor Anky, hoewel ik geen enkel probleem had met Leontien van Moorsel als Sportvrouw van 2004.

Bij de mannen was de keus voor mij niet moeilijk. Bij het eten vooraf had ik Erben Wennemars nog gesproken, gevraagd of hij nog een beetje gespannen was wie er zou gaan winnen. Nee was het antwoord, Pieter gaat dit winnen. En hij had gelijk. Het winnen van goud op het tournooi dat eens in de vier jaar wordt gehouden is nog net een graadje moeilijker dan wereldkampioen worden. Het was wellicht moeilijker kiezen geworden als Theo Bos ook goud had gewonnen, maar zilver is nog net iets minder. Met mij kozen velen voor Pieter van den Hoogenband. Schrale troost voor Erben Wennemars: bij de sportverkiezing in Overijssel van RTV Oost heeft hij mijn stem wel gekregen. De uitslag van die verkiezing vindt op zondag 2 januari 2005 plaats.